Geçen hafta Kopenhag gezim sırasında, otobüs yolculuğunda sıkıldığım bir anda çizdim bunu. Biran kendimi diğer insanlara mutluluk oyunu oynatan balonlarla bağlanmış gidiyor gibi hissettim. Bazen gerçek bazen yalan...garip bir his. Bazen en mutlu olmam gereken anlarda karamsarlığın dibine vuruyorum.Derin düşüncelere dalıyor, cevabı olmayan sorulara cevap bulmaya çalışıyorum. Boğuluyorum ama ölemiyorum. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum...kalmak istemediğim halde kalıyorum. Bu da benim bu aralar içinde bulunduğum ruh halim.
Diyorum ya bazen karanlık sularda yüzmek , hatta dibe dalmak için illaki de bir nedenimin olmasına gerek yok.
Eskiz BuBu
No comments:
Post a Comment